Που είσαι; Ακόμα περιμένω…

Τα βράδια κρυώνω και καμία φορά φοβάμαι δεν ξέρω τι… Τα πρωινά δεν έχω που να πω καλημέρα… Όταν ήμουν μικρή όλοι μου μιλούσαν για παραμύθια, για πρίγκιπες και πριγκίπισσες και εγώ έναν τέτοιο πρίγκιπα ονειρευόμουν κάθε νύχτα… Με μια ανοιχτή καρδιά, μάτια που κοιτούσαν και έλαμπαν και χέρια που με αγκάλιαζαν με δύναμη.

Αντί όμως για τον πρίγκιπα ήρθαν αιτήματα φιλίας στο Facebook που με ρωτάνε ποτέ να έρθουν από το σπίτι μου και μου στέλνουν όχι όμορφα λουλούδια αλλά γυμνές φωτογραφίες. Βγαίνω τα βράδια και όλοι κοιτούν ποσό βαθύ είναι το μπούστο μου ή ποσό κοντό το φόρεμα μου νιώθοντας πως με γδύνουν σε κάθε κίνηση μου.

Γυρνάω από την δουλειά στο σπίτι και νιώθω κρύο, κρύο στην ψυχή. Κανείς δεν με περιμένει και κανένα δεν περιμένω. Θα μαγειρέψω να φάω για να μην πεθάνω, όχι γιατί είναι το αγαπημένο σου φαγητό, όχι γιατί είναι η στιγμή που θα πούμε τα νέα μας. Βάζω μια ταινία να δω και κλείνω τα μάτια μου σφικτά όχι στις σκηνές τρόμου αλλά στις σκηνές που την κρατάει αγκαλιά, που την φιλάει που της λέει Σ αγαπώ…

Που είσαι; Ακόμα περιμένω …

ΕΥΑ