BULLYING (part 01)

Νομίζω ήμουν περίπου 14 χρονών όταν αντιλήφθηκα τα πρώτα σημάδια bullying, γύρω μου αλλά και ως θύμα του. Σήμερα είμαι 29 και το γεγονός ότι ακόμα μιλάμε για αυτό θεωρώ τον εαυτό μου αποτυχημένο την συνείδηση μου νεκρή και τον εαυτό μου λίγο. Ναι έχω ευθύνες που ακόμα το φαινόμενο bullying  υφίσταται ακόμα στο σχολείο της γειτονιάς μου όπως ευθύνες έχεις και εσύ, όλοι μας. Το πιο θλιβερό στην ιστορία του συγκεκριμένου φαινομένου νομίζω είναι η έκταση που έχει πάρει και σε αλλά κοινωνικά σύνολα όπως αυτό του επαγγελματικού περιβάλλοντος. Ποτέ μου δεν κατάλαβα και θα ήθελα πολύ να με βοηθήσετε φίλοι μου, τι μας νοιάζει το χρώμα, το βάρος, τα σιδεράκια, η σεξουαλική ταυτότητα, η όποια επιλογή του συνανθρώπου μας; Πότε έπαψε να μας αφορά ο διπλανός μας και άρχισαν  να μας αφορούν οι επιλογές του; Και γιατί;

Καμία υγιής προσωπικότητα δεν ενδιαφέρεται για τις επιλογές των άλλων παρά μόνο για τις δικές της. Είμαστε οι επιλογές μας και αν αυτές μπορούν να υπάρχουν σε ένα δημοκρατικό περιβάλλον και δεν το καταστρατηγούν τότε πορευόμαστε με αυτές. Η άσκηση bulling και αυτή επιλογή είναι σαφώς, με την διαφορά ότι επιλέγεις να κατακρίνεις τις επιλογές του άλλου. Ποια παιδική ψυχή αξίζει να βιώσει αυτή την ταπείνωση; Ποιος άνθρωπος αξίζει αυτή την περιθωριοποίηση;

Έχω βαρεθεί να βλέπω ανθρώπους, καμπάνιες, εκπομπές, εικόνες, να προσπαθούν να περάσουν μηνύματα στα παιδιά κατά του bullying  αλλά κανείς στους γονείς των παιδιών αυτών. Ποιος είπε ότι φταίει ένα  δεκάχρονο παιδί και όχι οι γονείς του; Αν το παιδί μου αποκαλέσει χοντρή την συμμαθήτρια του, γιατί φταίει το παιδί μου και όχι εγώ, που όλη μέρα μπορεί να αποκαλώ στο σπίτι μας φακλάνα την πεθερά μου (την γιαγιά του).

Πόσες φορές στο αυτοκίνητο έχεις φωνάξει δεν κοιτάς μωρη πουτάνα το στοπ και στο πίσω κάθισμα ο γιος σου να ξεκαρδίζεται στα γέλια  ; Ο οποίος θεωρώντας σε πρότυπο το απόγευμα θα αποκαλέσει πουτάνα το συμμαθητή του στο φροντιστήριο; Χαρακτηριστικό παράδειγμα του παιδικού bullying είναι πως 1 στα 3 παιδία δεν γνωρίζει το κατηγορώ που απευθύνει στον συμμαθητή του. Κανείς δεν είπε πως πρέπει να προσποιούμαστε μπροστά στα παιδιά μας αλλά δεν μπορώ να δεχτώ ότι μόνο τα θύματα bullying χρειάζονται βοήθεια, γιατί οι θύτες του bullying χρειάζονται μεγαλύτερη υποστήριξη και όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε αυτό τόσο πιο εφικτό  είναι να ελπίζουμε σε μια πιο υγιή κοινωνία .

Οι άνθρωποι επικοινωνούμε με λέξεις, με τα μάτια, με την γλώσσα του σώματος, ποτέ με την ιδιότητα ή την επιλογή μας. Η επιλογή αφορά τον άνθρωπο από τον οποίο επιλέχθηκε και από την στιγμή που δεν φθείρει το δημοκρατικό μας πλαίσιο, δεν αφορά κανέναν άλλον. Πόσο μάταιο μπορεί να είναι το 2015 αυτή μου η άποψη να διεκδικεί την ύπαρξη της στην κοινωνία μας και να μην θεωρείται κεκτημένο δικαίωμα όλων μας;

Πριν χρόνια ένας θύτης bullying στο σχολείο μου, πέταξε το θρανίο πάνω σε μια κοπέλα με γυαλιά και σιδεράκια, σήμερα, όντας πια και εκείνος 29 χρονών, είναι «όργανο της τάξης» και επιβάλει την τάξη και αποκαθιστά την αδικία.

Συνεχίζεται…